Muhabbat va ayriliq

Tarjimon talaba izlanishlaridan 

Bog’ chetidagi bir biriga oshiq ikki qalbni zimdan kuzatib turgan ayriliq, muhabbatga qarata shunday dedi:

— Garov o’ynaymizmi? Men ularni ajratib yuboraman.

Shoshib qolgan sevgi javob qaytardi:

— Shoshma, kel bunday qilamiz. Avval men ularga birozgina yaqinlashay, mendan keyin sen ularga peshvoz chiq. Shundan so’ng ko’ramiz, sen ularni ayira olarmikinsan yoki yo’q.

Ayriliq rozi bo’ldi. Muhabbat yosh juftlikka juda yaqin kelib, ularga o’zining qaynoq taftini ulashdi va ko’zlaridagi ishq uchqunlarini yanada ko’proq alanga oldirdi.

Ayriliqqa qarata ,, endi sening navbating » dedi.

— Yo’q, hozircha men hech narsa qila olmayman, hozir ularning yuragi sevgi otashi ila liq to’la. Men keyinroq kelaman.

Oradan vaqt o’tdi. Uy uchiga zimdan boqqan hijron, qo’lida chaqaloq tutgan yosh ona va mehnatkash otani ko’rdi. Sevgi ularni allaqachon tark etgan degan o’y bilan ostona hatladi. Lekin ularning ko’zlariga boqib, nigohlarida bir biriga bo’lgan Minnatdorchilik tuyg’ularini ko’rdi. Ortiga burildi va dedi:

— Men yana keyinroq kelaman.

Oradan yana biroz vaqt o’tdi.Hijron qaytadan tashrif buyurdi. Uy ichida bolalar shovqin solishardi. Oila boshlig’i ishdan charchab kelgan, ayoli esa bolalarni tinchlantirishga urinardi. ,, Ana endi men o’z vazifamni bajara olaman. Zero, bu vaqt ichida sevgi va minnatdorlik tuyg’ulari allaqachon ularning yuragidan o’chib ketgan bo’lishi kerak, — o’yladi ayriliq. Ammo, ularning ko’zlariga boqib, bir biriga bo’lgan Hurmat va Ishonchni ko’rdi va ortiga qaytib ketdi.

Oradan bir muncha vaqt o’tdi. Ayriliq qaytadan ularning xonadoniga tashrif buyurdi. Bolalar ulg’ayishgan, sochiga oq oralagan ota farzandlariga nimalarnidir tushuntirar, ayoli esa ularga ovqat tayyorlash bilan band edi. Ularning ko’zlariga boqib xafsalasi pir bo’lgan hijron, u nigohlarda chinakam Mehrni ko’rdi.

— Men yana keyinroq kelaman, — biroz ortga chekindi ayriliq.

Oradan yana ancha vaqt o’tdi. Hijron qarasa-ki, uy ichi nabiralar bilan to’lgan. O’rindiqda esa mayus holda kampir o’tirardi. Ayriliq o’ziga o’zi dedi:

— Ana endi mening vaqtim kelganga o’xshaydi.

U ayolning ko’zlariga boqmoqchi edi, lekin ayol o’rnidan turdi va tashqariga chiqdi. Birozdan so’ng bir qabr tepasiga kelib o’tirdi. Bu uning erining qabri edi.

— Eh, men kechikkanga o’xshayman. Vaqt mening o’rnimga vazifamni bajarib bo’libdi, — deya ayolning yosh to’la ko’zlariga boqqan ayriliq u nigohlarda Xotirani ko’rdi. Bu otashin Sevgi, Minnatdorlik, Hurmat, Mehr va Ishonchning o’lmas Xotiralari edi…

Rus tilidan Zilola Navro’z tarjimasi