Гўр устида бир ит инграр зор

Қабристонда кеча ёққан қор

Милдир-милдир эриб ётибди.

Гўр устида бир ит инграб зор,

Лойга бағрин бериб ётибди.

Кеча тобут кўтарилган дам

У беором югурган-елган.

Қувсалар ҳам, тош отсалар ҳам

Эл ортидан мозорга келган.

Отасидан айрилса агар

Бунча куймас одам боласи.

Ёлғон эди кеча йиғилар,

Рост эди шу итнинг ноласи.

Совуқ тунда қотиб, дийдираб,

Қабрга у қўйиб ётди бош.

Эриган қор каби милдираб

Кўзларидан тинмай оқди ёш…

Биз инсонмиз, соҳиби дунё,

Қудратлимиз, мағрурмиз, тўқмиз.

Садоқатда, меҳрда аммо

Шу бечора бир итча йўқмиз…

Эркин ВОҲИДОВ