Наврўзгул

Журфак талабаси ижодидан

Айтишларича у кун билан тун тенглашадиган вақтда дунёга келган экан…

Назар солсангиз, у ўзи туғилган баҳор фаслига жуда монанд: табассуми илиқ ва дилкаш, юзи илк кўклам чечагидек ёш, латофатли.

Мен ҳам уни айнан кўкламда, Наврўз байрами вақтида севиб қолганман.

Бизнинг Китоб томонларда Наврўз ўзгача шукуҳ билан нишонланади: гиламдек тўшалган қирларга бутун қишлоқ кўчиб чиқади. Карнай-сурнай, мусиқа садолари бутун оламга таралади. Ҳамма баҳорий кайфиятда янги кунни кутади: гўзал урф-одатлар, кураш, тортишмачоқ ва ҳоказо ўйинлар бошланади.

Мен, ёш ўсмир, Наврўзгулни учратдиму, ҳаловатим йўқолди. У баҳор чечакларидан гулчамбар тақиб олганди, ёнида дугоналари ҳавас, ҳатто ҳасад(!) билан суқланиб, унинг гўзаллигини мақташарди.

Шамолдек енгил, бўрон каби кучга тўлган эмасманми, ўша куниёқ йўлини пойлаб, кўнглимни ёришга улгурдим. У менинг ёниб айтган дил изҳоримга кулиб қўя қолди. Аммо мен баҳор мисол эдим, курашдан қайтмадим.

Ажабо, бизнинг ҳаяжонга тўла учрашувимиз ҳам келаси Наврўз байрамида юз берди: бир йил машаққат чекканимдан сўнг, у илк бор менга муҳаббат нигоҳи ила боқди. Кўклам бағрида ниш урган илк лолаларни дасталаб унга тутдим. Ўша куни бутун юрт, менинг қишлоғим ҳам айёми Наврўзни кутаётган эди, ёмғир эркалаб, қуёш сийпалаб ўстирган майсалар узра байрам садоси тараларди.

Наврўз нақадар сеҳрли, умидли кун! Хурсандлигимдан бир томонда ястанган Ҳисор, яшиллик маскани Тахтиқорача довони, Зарафшон тоғларига салом бергим келди. Бутун водий Наврўзни тантана қилар, Наврўз шукуҳи ила яшарди, мен ҳам Наврўзгулнинг ишқида маст эдим…

…Шаҳарда ўқиётганимнинг биринчи йили Наврўз байрами яқинлашгач, қишлоққа отландим. Шаҳарнинг олағовуридан сокин табиат қўйнига чиқдим. Ҳаммаси олдингидек: одамлар яйраб Наврўзни кутишмоқда. Аммо мен безовта эдим, нимадир йўқдек кўнглим хира эди.

Наврўз байрамида қишлоқнинг жами янги тушган келинчаклари гулдек таралиб, халққа салом қилишади, бу анъана менга ёқади. Бу сафар ҳам ой юзли келинчакларга ҳавас билан боқарканман, улар ичида бир чеҳрани кўриб, бирдан дил-дунёйим қоронғулашди: бу Наврўзгул эди. Мен кўнгил қўйган қиз…

Тўғриси, бу ердаги келинчаклар ичида энг гўзали у эди. Аммо…

Хуллас, менинг илк муҳаббатим шу тариқа барҳам топган. Йиғламадим, сиқтамадим. Бағримни захга ҳам бериб ётмадим. Шунчаки ҳар йили Наврўз яқинлашаверса, кўклам нафасидан яшнаётган қишлоғим, қадрдон байрамни завқ ила нишонлаётган бахтли одамлар…ва баҳордек фусункор Наврўзгул ёдимга тушаверади.

Улуғбек ОРИПОВ,

ЎзМУ Журналистика факультети  талабаси.