«САБОҚ» (ҳазил)

Тилимни чиқарган онам бир куни:

– Тилингни тийиб юр, кам гапир,– деди.

Юришни ўргатган отам ўгити:

– Югурмай, ўйлаброқ қадам бос энди…

Афсус, бурро бўлди менинг тилгинам,

Уни тия олмай едим қанча панд.

Югуришдан бир зум тўхтамас оёқ,

Вазмин бўлайин деб уринмай ҳарчанд.

– Пухта билим ол,– деб ўргатган устоз,

Илм чўққиларин кўрсатди роса.

Энди олим бўлай, деган чоғимда,

Нечундир ўзлари қилмас муроса…

Бошга етай деди – тил, оёқ, ақл,

Шунда кўз очилиб, ётиб олдим мен.

Дунё ишларига қўлимни силкиб,

Яхшиси, «юз грамм» отиб олдим мен!..

Тўлқин ЭШБЕК