ЖУФТ ҚАНОТНИНГ ПАРВОЗИ

Ардоқли адиблар Саид Аҳмад ва Саида Зуннунова хотирасига 

Андижон томонларда унган бир лола эди,

Устоз Ғафур Ғуломга нақ сингилдай Саида,

Она-юрт ўз бағридан узган зувола эди,

Бахт шуъласи ўйнаган чиннидай манглайида.

Шошнинг ҳазилкаш, дилкаш йигити кўнглин олди,
“Тилингда болинг борму?” – дея шеър битди унга.
Жуфти қамалиб қолгач, қайнонасин ёнидан
олисламай, ёрини кутди, тун улаб кунга…

“Халқ душмани” – ёридан “Кеч!” дедилар – кечмади,
Қанчалар матн териб, тонглар оттирди тинмай.
Бошдан вафо рўмолин бир дақиқа ечмади:
“Қаноатда Саида филча бўлурми, ҳай-ҳай…”

“Аёл” шеърин битганда асли Абдулла Ориф
Саида тақдирига гўё қилган ишора.
Ошкор, пинҳон кўзёшин оқизгандир ва лекин
Тақдирга миннат сўзи чиқмагандир тиш ора.

Саид Аҳмад бургут-у қўш қаноти – Саида,
Ҳаёт синовларида тиргакдир нозик жони.
Эр-у хотин адиблар айланди нур-зиёга,
Авлодларга ибратдир бул матонат достони.

«Адиблар хиёбони» энди мангу макондир,
Шоҳсупада жуфт ҳайкал садоқатдан берар дарс.
Саид ва Саиданинг руҳини шод этмоқлик –
Адаб, ижод аҳлига то абад қиёмат қарз!..

Тўлқин ЭШБЕК

2024 йил 15 февраль