Иқрор

Дониш домла илҳом келса  ёзади шеър,

Мухлисларим мамнун бўлса, бўлди-да дер.

Болаликда бахтим шул экан:

Хато қилсам тергаб турарди.

Отам панду насиҳат қилса,

Аямасдан онам урарди…

Устозлар ҳам кўз-қулоқ эди,

Огоҳ этиб қўярди хавфдан.

Минг тентираб юраверсам-да,

Асло чиқиб қолмасдим сафдан!

Ортда қолди болалик, ғўрлик,

Энди мени тергамас ҳеч ким.

Билиб-билмай хато қилсам-да

Томошабин бўлиб турар жим…

Зимдан амал талашган каслар,

Тикан ташлаб қўяр йўлимга.

Айбим топа олмасалар-да,

Кишан солмоқ бўлар қўлимга.

Ортга қайтиш иложи йўқдир,

Оллоҳ ошно қилгин сабрга.

Берган умринг бехато яшаб,

Сўнг тинчгина кетай қабрга…

 Тўлқин ЭШБЕК